احتمال برخورد سیارک‌ها با زمین چگونه بررسی می‌شود؟
ناسا پس از موفقیت ماموریت DART در برخورد با سیارک “دیمورفوس”، تاریخ ساز شد، این اولین ماموریت در نوع خود برای آزمایش امکان تغییر مسیر صورت‌های فلکی خطرناک است که می‌تواند روزی حیات روی زمین را تهدید کند.
به گزارش RT،شری وبر بایر، دانشیار مطالعات فضایی در دانشگاه داکوتای شمالی، به ایندیپندنت گفت که ماموریت DART “بسیار مهم است. برخورد یک شهاب سنگ کوچک یا هسته دنباله دار تنها فاجعه طبیعی قابل اجتناب است که می‌تواند تمدن بشری را تهدید کند. یا زندگی بخش بزرگی از نسل بشر. “
برخورد فضاپیمای DART ناسا با سیارک کوچک در فاصله ۶.۸ میلیون مایلی از زمین در تلاش برای تغییر مدار سیارک، اقدامی آموزشی برای منحرف کردن سنگ‌های فضایی آینده است که ممکن است زمین را به خطر بیندازند.
سیارک‌های بالقوه خطرناک کدامند؟
در حالی که سیارک دیمورفوس هیچ تهدیدی برای زمین ایجاد نمی‌کند، تهدید بالقوه سایر سیارک‌ها یا دنباله دار‌ها واقعی است، حتی اگر تعداد آن‌ها کم باشد.
همه سیارک‌ها تهدیدی برای زمین نیستند، زیرا بسیاری از آن‌ها در مدار‌هایی قرار دارند که هرگز با زمین تقاطع نمی‌کنند، برخی سیارک‌ها هم آنقدر کوچک هستند که ممکن است بدون آسیب در جو زمین بسوزند.
به گفته ناسا، سالانه بیش از ۴۸ تن سنگ فضایی، برخی به اندازه توپ فوتبال، برخی به اندازه دانه‌های شن، وارد جو زمین می‌شود. اما حدود ۲۲۵۹ سیارک شناخته شده به عنوان “خطرات بالقوه” (PHA) طبقه بندی شده اند که به گفته دکتر وبر-بایر، سیارک‌های بالقوه خطرناکی هستند که بر اساس نزدیک‌ترین فاصله آن‌ها به مدار زمین و اندازه آن‌ها شناسایی شده اند.
اگر قطر سنگ فضایی حدود ۱۴۰ متر (۴۶۰ فوت) یا بزرگتر باشد و مدار آن حدود ۴۶ میلیون مایل از مدار زمین یا حدود ۱۹.۵ برابر فاصله زمین تا ماه باشد، بالقوه خطرناک است. با این تفاسیر حدود ۷.۷ درصد از اجرام شناخته شده می‌توانند برای زمین خطرات احتمالی داشته باشند.
سیارک‌ها چقدر خطرناک هستند؟
به راحتی می‌توان فهمید که چرا معیار‌های وضعیت “خطرات نهفته” حداقل از نظر اندازه همان است.
طبق گفته دکتر ففر بایر به طور خاص، سیارکی با قطر حدود ۱۴۰ متر که با سرعت ۴۴۰۰۰ مایل در ساعت حرکت می‌کند، انرژی معادل ۱۷۰ میلیون تن ماده منفجره “TNT” آزاد می‌کند، تقریباً سه برابر آزاد شدن انرژی یکی از بزرگترین بمب‌های هیدروژنی که تا کنون روی زمین منفجر شده است.
حتی سنگ‌های فضایی کوچک نیز می‌توانند خطرناک باشند، بسته به اینکه چقدر به هم چسبیده‌اند که وارد جو زمین می‌شوند.
در سال ۲۰۱۳، دکتر Weber-Beyer مشاهده کرد که یک شهاب سنگ کوچک در ارتفاع ۹۷۰۰۰ پایی بر فراز منطقه چلیابینسک روسیه منفجر شد و باعث ایجاد یک موج شوک شد که پنجره‌ها را شکست و به ساختمان‌ها آسیب رساند. این شهاب سنگ تنها حدود ۲۰ متر (۶۶ فوت) قطر داشت، “و آنچه که منتشر کرد انرژی معادل ۴۰۰ تا ۵۰۰ کیلوتن TNT بود. ” (کیلوتن واحد وزنی برابر با ۱۰۰۰ تن است).
برای مقایسه، بمب هسته‌ای که توسط ایالات متحده بر روی شهر هیروشیما ژاپن پرتاب شد، تنها ۱۵ کیلوتن انرژی تولید کرد، بنابراین اگر شهاب سنگ چلیابینسک برای مدت طولانی‌تری در کنار هم بماند و در نزدیکی زمین منفجر شود، همانطور که دکتر وبر بایر اشاره کرد، «این انفجار هوایی می‌توان به یک میلیون نفر آسیب برساند.»
چقدر باید نگران سیارک‌ها باشیم؟
لیندلی جانسون، افسر دفاع سیاره‌ای ناسا، روز پنجشنبه در یک کنفرانس خبری گفت: خوشبختانه، چنین حملات بزرگی نسبتاً نادر است و «شاید در هر قرن یک‌بار سیارکی وجود داشته باشد که ما نگران آن باشیم و بخواهیم آن را منحرف کنیم».
دکتر جانسون توضیح داد که کلید، و شاید مهم‌ترین عامل برای توسعه فناوری‌هایی مانند عملیات DART برای منحرف کردن مسیر‌های سیارکی، «این است که ابتدا مطمئن شویم همه سیارک‌های خطرناک را پیدا می‌کنیم». ناسا قصد دارد تا سال ۲۰۲۶ یک ماهواره جدید به فضا پرتاب کند تا با تلسکوپ فضایی Near Earth Object Surveyor یا NEO Surveyor به انجام این کار کمک کند.
جانسون به خبرنگاران گفت: NEO Surveyor خواهد توانست تعداد سیارک‌هایی با قطر ۱۴۰ متر یا بیشتر را در حدود ۱۰ سال بیابد. این مدت زمان بسیار کوتاهی از زمین شناسی است.
همچنین این زمان کافی است تا ناسا نتایج مأموریت دارت را توضیح دهد و بفهمد که آیا می‌توان از نسخه توسعه‌یافته فضاپیمای دارت یا برخی فناوری‌های دیگر برای از بین بردن یک تهدید بزرگ برای یک سیارک یا دنباله‌دار استفاده کرد.
جانسون توضیح داد: ” این فناوری احتمالاً تکامل بیشتری خواهد داشت. چه کسی می‌تواند فناوری ۳۰ یا ۴۰ سال آینده که ممکن است برای منحرف کردن سیارک‌ها در دسترس باشد را تصور کند؟
