افزایش طول عمر تا ۳۳٪: کشف نقش کلیدی یک اسیدآمینه در رژیم غذایی
افزایش طول عمر تا ۳۳٪: کشف نقش کلیدی یک اسیدآمینه در رژیم غذایی
بر اساس یافتههای این تحقیق که در نشریه Cell Metabolism منتشر شده، محدودکردن دریافت اسیدآمینه ضروری «ایزولوسین» در جیره غذایی موشهای آزمایشگاهی، نه تنها روند پیری را کند کرده، بلکه سبب افزایش چشمگیر طول عمر آنها شده است. این نتایج، افقهای تازهای برای توسعه مداخلات تغذیهای هدفمند به منظور ارتقای «سلامتی مطلق» در انسان گشوده است.
ایزولوسین: عاملی حیاتی با اثرات دوگانه
ایزولوسین که در دسته اسیدآمینههای شاخهدار ضروری قرار دارد، از اجزای کلیدی ساخت پروتئین در بدن است. با این وجود، بدن قادر به سنتز این مولکول نیست و تامین آن منحصراً از طریق منابع غذایی مانند تخممرغ، لبنیات، پروتئین سویا و انواع گوشت صورت میپذیرد.
دکتر دادلی لَمینگ، سرپرست این تیم تحقیقاتی از دانشگاه ویسکانسین، در این رابطه تأکید میکند: «ترکیبات تشکیلدهنده رژیم غذایی، صرفاً یک منبع انرژی نیستند، بلکه هر یک تأثیرات مستقیم و پیچیدهای بر فیزیولوژی و سلامت ارگانیسم دارند.»
طرح آزمایشی دقیق بر روی مدلهای حیوانی
برای واکاوی دقیق این رابطه، دانشمندان آزمایش خود را بر روی موشهای بالغِ تقریباً ششماهه (معادل سن ۳۰ سالگی در انسان) آغاز کردند. این جانداران به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول رژیم استاندارد حاوی تمامی ۲۰ اسیدآمینه را دریافت کردند، گروه دوم با رژیمی حاوی یکسوم تمامی اسیدآمینهها تغذیه شدند و گروه سوم تنها با کاهش دوسوم ایزولوسین و بدون تغییر در سایر اسیدآمینهها مورد مطالعه قرار گرفتند. نکته حائز اهمیت، دسترسی آزادانه تمامی گروهها به غذا بود که نتایج را از تأثیر عامل گرسنگی متمایز میساخت.
نتایج این آزمایش شگفتانگیز بود: محدودیت ایزولوسین منجر به افزایش طول عمر موشهای نر تا سیوسه درصد و موشهای ماده تا هفت درصد شد. علاوه بر این، بهبود قابلملاحظه در بیستوشش شاخص مختلف سلامت در این گروه ثبت گردید.
دستاوردهای فراتر از افزایش عمر: ارتقای کیفیت زندگی
تأثیر این رژیم تنها به افزایش کمّی عمر محدود نبود. موشهای تحت مطالعه، از نظر کیفی نیز زندگی بهتری را تجربه کردند. کاهش شاخصهای پیری و ناتوانی، بهبود کنترل قند خون، حفظ بهتر توده عضلانی و کاهش ریزش مو از جمله مزایای مشاهدهشده بود. جالبتر آنکه موشهای این گروه با وجود مصرف حجم بیشتری غذا، وزن متعادلتری داشتند و میزان سوختوساز انرژی در بدن آنها افزایش یافته بود. در موشهای نر، کاهش اندازه پروستات و نیز پایینآمدن نرخ بروز تومورهای سرطانی نیز گزارش شد.
آیا این یافته درباره انسان نیز مصداق دارد؟
با وجود نتایج امیدبخش، پژوهشگران درباره تعمیم مستقیم این الگو به انسان هشدار میدهند. دکتر لَمینگ خاطرنشان میکند: «نمیتوان بهسادگی رژیم غذایی تمامی افراد را بهطور گسترده محدود به کاهش ایزولوسین کرد، زیرا کمبود پروتئین میتواند خود تبعات سلامت جدی به همراه داشته باشد.»
با این حال، این مطالعه راه را برای سناریوهای آیندهنگرانهای همچون توسعه داروهایی که مسیرهای سوختوسازی مرتبط با این اسیدآمینه را بهطور هدفمند مهار میکنند، هموار کرده است. تحقق این چشمانداز، مستلزم انجام مطالعات گستردهتر برای تعیین دوز ایمن، بررسی تفاوتهای جنسیتی و فردی و ارزیابی دقیق عوارض بلندمدت خواهد بود.
مجله خبری mydtc
