میکروب‌های بدن پس از مرگ انسان زنده می‌مانند

پس از مرگ، برای این متحدان همزیست انسان چه اتفاقی می‌افتد؟
بنا به گزارش کانورسیشین، میکروب‌های بدن انسان نه‌تنها پس از مرگ به حیات ادامه می‌دهند، بلکه در واقع نقش مهمی در بازیافت بدن دارند تا زندگی جدید شکوفا شود.

زندگی میکروبی پس از مرگ
هنگامی که فردی می‌میرد، قلب او گردش خونی را که مسئول انتقال اکسیژن در سراسر بدن است متوقف می‌کند. سلول‌های محروم از اکسیژن در فرایندی به نام اتولیز (خودهضمی) شروع به هضم کردن خودشان می‌کنند.

آنزیم‌های موجود در آن سلول‌ها- که برای دریافت انرژی یا رشد معمولا کربوهیدرات‌ها و پروتئین‌ها و چربی‌ها را به روشی کنترل‌شده هضم می‌کنند- روی غشاها، پروتئین‌ها، دی‌ان‌ای، و دیگر اجزای سازنده سلول‌ها شروع به کار می‌کنند.

محصول این تجزیه سلولی غذایی عالی برای باکتری‌های همزیست در بدن است. باکتری‌ها، بدون اینکه سیستم ایمنی بدن آن‌ها را مهار کند و منبع غذایی ثابتی از دستگاه گوارش تامین شود، به این منبع جدید تغذیه روی می‌آورند.

باکتری‌های روده، به‌ویژه دسته‌ای از میکروب‌ها به نام کلستریدیا، از طریق اندام‌های بدن پخش می‌شوند و فرد مرده را از درون به بیرون، در فرایندی به نام پوسیدگی، هضم می‌کنند.

در شرایط نبود اکسیژن در بدن، باکتری‌های بی‌هوازی به فرایندهای تولید انرژی که نیازی به اکسیژن ندارند، مانند تخمیر، متکی‌اند. گازهای بد بو ناشی از تجزیه علامت همین فرایند است.

از نظر فرایند تکامل، منطقی است که میکروب‌ها راه‌هایی برای سازگاری با بدن در حال مرگ بیابند.

تهاجم میکروبی
اگر بدن در زمین دفن شده باشد، میکروب‌ها همراه با مخلوط مایعی از مواد در حال تجزیه بدن وارد خاک می‌شوند. در واقع، آن‌ها وارد محیطی جدید می‌شوند

و با جامعه میکروبی کاملا جدیدی در خاک مواجه‌ می‌شوند.

آمیزش یا ادغام دو جامعه میکروبی مجزا اغلب در طبیعت اتفاق می‌افتد. ادغام زمانی اتفاق می‌افتد که ریشه‌های دو گیاه با هم رشد می‌کنند، یا وقتی فاضلاب به رودخانه تخلیه می‌شود، یا حتی وقتی دو نفر یکدیگر را می‌بوسند.

نتیجه این ادغام- اینکه کدام جامعه میکروبی غالب است و کدام میکروب فعال- به عوامل متعددی مانند میزان تغییرات محیطی بستگی دارد که میکروب‌ها با آن مواجه‌اند و اینکه کدام در ابتدا آنجا بوده است.

میکروب‌های انسان با محیط پایدار و گرم داخل بدن سازگار شده‌اند؛ جایی که منبع غذایی ثابتی دریافت می‌کنند. در مقابل، خاک مکانی بسیار نامناسب برای زندگی است. این محیط بسیار متغیر با نوسان‌های شیمیایی و فیزیکی شدید و بزرگ در دما و رطوبت و مواد مغذی مواجه است.

علاوه بر این، خاک میزبان جامعه میکروبی بسیار متنوعی مملو از تجزیه‌کننده‌هایی است که به‌خوبی با آن محیط سازگار شده‌اند واحتمالا از هر تازه‌واردی پیشی می‌گیرند.

جدیدترین پژوهش‌ها نشان می‌دهد که میکروب‌های بدن نه‌تنها در خاک به زندگی ادامه می‌دهند، بلکه برای کمک به تجزیه بدن، با میکروب‌های بومی خاک همکاری می‌کنند. نشانه‌های دی‌ان‌ای میکروب‌های مرتبط با میزبان را می‌توان در خاک زیر بدن در حال تجزیه، روی سطح خاک، و در گورها، ماه‌ها یا سال‌ها پس از تجزیه بافت‌های نرم بدن، شناسایی کرد.

میکروب‌های مرتبط با میزبان چرخه نیتروژن را گسترش می‌دهند. نیتروژن ماده مغذی ضروری برای زندگی است، اما بیشتر نیتروژن روی زمین به‌صورت گاز در جو زمین (اتمسفر) است، که موجودات زنده نمی‌توانند از آن استفاده کنند.

تجزیه‌کننده‌ها در بازیافت شکل‌های آلی نیتروژن مانند پروتئین‌ها به شکل‌های معدنی، مانند آمونیوم و نیترات مورد استفاده میکروب‌ها و گیاهان، نقش مهمی ایفا می‌کنند.

نسل بعدی زندگی
بازیافت مواد مغذی از مواد آلی غیرزنده فرایندی اصلی در همه زیست‌بوم‌ها (اکوسیستم‌‌ها) است. در زیست‌بوم‌های زمینی، تجزیه حیوانات مرده یا مردار تنوع زیستی را تقویت می‌کند و پیوندی مهم در شبکه‌های غذایی است.

حیوانات زنده گلوگاهی در چرخه کربن ومواد مغذی زیست‌بوم‌ها هستند. آن‌ها در طول زندگی‌شان به‌آرامی مواد مغذی و کربن را جذب و جمع می‌کنند، و پس از مرگ، همه آن را یکباره در نقطه‌ای کوچک و موضعی ذخیره می‌کنند.

مشاهده شکوفا شدن حیات گیاهی در نزدیکی حیوانی در حال تجزیه غیرمعمول نیست. این شواهد نشان می‌دهد که مواد مغذی موجود در بدن دوباره به زیست‌بوم زمین بازمی‌گردد.

منبع: ایندیپندنت