طرحی برای انجماد دوباره قطب‌های زمین

طرحی که دانشمندان به دنبال عملیاتی کردن آن برای انجماد دوباره قطب‌های زمین هستند، تحت عنوان یک فناوری بحث برانگیز در مورد مداخله جوی به نام تزریق هواپخش استراتوسفر (SAI) قرار می‌گیرد و به جای مداخله جهانی، فقط مناطق زیرقطبی را هدف قرار می‌دهد.

محققان استدلال می‌کنند که تانکر‌های سوخت‌گیری هوایی نظامی مانند KC-۱۳۵ قدیمی و A ۳۳۰ MMRT، حتی در صورت اصلاح، ظرفیت کافی در ارتفاعات مورد نیاز را ندارند؛ بنابراین آن‌ها SAIL-۴۳ K را به عنوان یک نامزد کارآمد برای ماموریت زیرقطبی ارائه می‌کنند.

بر اساس این طرح، یک ناوگان ۱۲۵ فروندی از این تانکر‌های SAIL-۴۳ K، ابری از ذرات میکروسکوپی گوگرد دی اکسید را در جو آزاد می‌کنند که در ارتفاع ۱۳ کیلومتری و عرض جغرافیایی ۶۰ درجه شمالی و جنوبی می‌تواند محموله‌ای را به اندازه کافی برای خنک کردن این مناطق به میزان دو درجه در سال حمل کند و مناطقی مانند آلاسکا می‌توانند به دمای متوسط قبل از دوران صنعتی شدن بازگردند. این ذرات با حرکت آهسته به سمت قطب‌ها توسط باد‌های بلند، سطح زمین را در زیر سایه قرار می‌دهند.

یک عملیات معادل بیش از دو روز ترافیک هوایی تجاری جهانی

این مقاله تاکید می‌کند که چنین عملیاتی معادل بیش از دو روز ترافیک هوایی تجاری جهانی در سال ۲۰۲۱ یا حدود دو سوم پرواز‌های سالانه‌ای است که از فرودگاه کندی نیویورک انجام می‌شوند. این عملیات از تعدادی فرودگاه‌های تجاری واقع در نیم‌کره شمالی که می‌توانند به عنوان پایگاه‌های عملیاتی برای عملیات قطبی عمل کنند، بهره خواهد برد.

اما این موضوع برای نیم‌کره جنوبی کمی پیچیده‌تر است، چرا که در عرض جغرافیایی ۶۰ درجه از قطب جنوب به هیچ خشکی نمی‌رسیم و غیر قابل سکونت است و نزدیک‌ترین فرودگاه‌های مهم و مناسب در شیلی و آرژانتین هستند. همچنین، این مقاله نشان می‌دهد که زیرساخت‌های زمینی برای هر پایگاه از پیش موجود باید به میزان زیادی برای تطبیق با این برنامه تقویت شوند.

هزینه یک سومی

بر اساس این مقاله، واکنش‌های آب و هوایی جایگزین که هدفشان خنک کردن به همین میزان ۲ درجه سانتی‌گراد در سال است، سه برابر نسبت به این برنامه هزینه دارند.

هزینه‌های برنامه SAI سالانه ۱۱ میلیارد دلار برآورد شده است که کمتر از یک سوم هزینه خنک کردن کل سیاره به اندازه ۲ درجه سانتیگراد است که توسط سایر واکنش‌های آب و هوایی مانند کاهش، سازگاری، یا جذب و جداسازی کربن پیشنهاد شده است. با این حال، محققان اذعان می‌کنند که مقایسه عملیات جدید SAI با گزینه‌های ذکر شده در بالا مانند مقایسه سیب و پرتقال است.

یک ماموریت زیرقطبی با استفاده از یک فناوری بسیار بحث برانگیز

در حالی که این برنامه ماهیت زیرقطبی دارد و تنها از حریم هوایی ۱۲ کشور استفاده می‌کند، اما همچنان بحث برانگیز است.
چالش‌های حاکمیتی که چنین برنامه‌ای با آن مواجه می‌شود، شامل ندانستن پیامد‌های ناخواسته انتشار ذرات گوگرد در اتمسفر، مانند کاهش بازده محصولات زراعی است.

چندی پیش، طرحی مشابه با SAI در سوئد توسط یک پروژه تحقیقاتی به دلیل اعتراضات زیست محیطی رد شد. در این مورد، دانشمندان پیشنهاد کردند که از بالن برای رهاسازی ذرات و تثبیت بیشتر با توافق بین المللی استفاده شود.

با این حال، محققان این برنامه جدید پیشنهادی استدلال می‌کنند که برنامه SAI کمتر از یک درصد از جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و تقریباً به هیچ محصول کشاورزی صدمه نمی‌زند. آن‌ها می‌گویند با توجه به امکان‌سنجی ظاهری و هزینه کم، این سناریو شایسته توجه بیشتری است.

این مطالعه کنونی صرف‌نظر از نتیجه از نظر هزینه‌ها، مزایا و خطرات حداقلی در میان اقدامات مداخله جوی قابل توجه است. چه کسی می‌داند، شاید چنین ابزار‌هایی بتوانند در نجات یخ‌کره (کریوسفر) در نزدیکی قطب‌ها و به تاخیر انداختن افزایش سطح جهانی دریا‌ها مفید باشند. قطب‌های زمین چندین برابر سریع‌تر از میانگین جهانی در حال گرم شدن هستند و همین سال گذشته بود که شاهد موج‌های گرمای بی‌سابقه‌ای بودیم که هم در قطب شمال و هم در قطب جنوب گزارش شد.

بیشتر بخوانید

• بررسی چرایی افزایش سطح گاز متان در اتمسفر