کشف علمی: چگونه خون جوان می‌تواند پوست را جوان‌تر کند؟

ایده استفاده از خون جوانان برای بازگرداندن جوانی به افراد مسن سال‌هاست مورد توجه قرار دارد، اما مطالعه‌ای جدید از محققان شرکت آلمانی بایرزدورف نشان داده است که این تصور می‌تواند پایه‌های علمی واقعی داشته باشد.

به گزارش دیتاسنتر من و به نقل از ساینس‌آلرت، در این پژوهش، دانشمندان یک مدل سه‌بعدی از پوست انسان را در آزمایشگاه ایجاد کردند و اثر سرم خون جوان را روی آن سنجیدند.

نتایج نشان داد که سرم جوان به تنهایی تأثیری نداشت، اما وقتی با سلول‌های مغز استخوان ترکیب شد، سیگنال‌های ضدپیری در سلول‌های پوستی فعال گردید. این ترکیب سبب کاهش سن زیستی پوست، افزایش فعالیت متابولیکی، تکثیر سلولی بیشتر و بهبود شاخص‌های مرتبط با جوانی شد. پژوهشگران برای سنجش سن زیستی از اندازه‌گیری متیلاسیون DNA و نرخ تقسیم سلولی استفاده کردند.

تحلیل دقیق‌تر حاکی از آن بود که در واکنش به سرم جوان، سلول‌های مغز استخوان ۵۵ نوع پروتئین مختلف تولید می‌کنند. از میان آن‌ها، هفت پروتئین به طور ویژه با فرایندهایی مانند بازسازی سلولی و تولید کلاژن مرتبط بودند؛ عواملی که برای شادابی و جوانی پوست اهمیت حیاتی دارند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که شاید همین پروتئین‌ها کلید اصلی بازگرداندن ویژگی‌های جوانی باشند.

اگرچه نتایج در مدل‌های آزمایشگاهی امیدوارکننده است، اما دانشمندان تأکید می‌کنند که برای درک کامل این مکانیسم‌ها نیاز به مطالعات بیشتر روی انسان‌ها وجود دارد. آنان می‌گویند گام‌های بعدی شامل تأیید نقش این پروتئین‌ها در شرایط واقعی بدن و بررسی امکان استفاده بالینی از آن‌ها خواهد بود.
 

پدیده «جوان‌سازی خون» از دیرباز در فرهنگ‌ها و افسانه‌ها مطرح بوده و حتی الهام‌بخش داستان‌های نخستین درباره خون‌آشام‌ها شده است. اما اکنون شواهد علمی در حال انباشته شدن است که برخی جنبه‌های پیری ممکن است برگشت‌پذیر باشند. پژوهش‌های مشابه نشان داده‌اند که می‌توان با بازبرنامه‌ریزی زیستی، روند فرسایش ناشی از پیری را کند یا حتی معکوس کرد.

با افزایش میانگین طول عمر در جهان، سلامت افراد در سال‌های پایانی زندگی به یکی از چالش‌های مهم تبدیل شده است. یافته‌هایی مانند این مطالعه می‌تواند راهبردهای نوینی برای افزایش کیفیت زندگی و کاهش بیماری‌های مرتبط با سن ارائه کند. همان‌طور که پژوهشگران تأکید کرده‌اند، پیری فرآیندی پیچیده است و هنوز رویکردهای جامع و مؤثری برای مهار یا بازگشت نشانه‌های آن کمیاب هستند. این تحقیق گامی مهم در مسیر یافتن چنین راهکارهایی به شمار می‌رود.