امضای مغزی مشترک در ژن‌های متفاوت اوتیسم

پژوهش تازه‌ای از دانشکده پزشکی دانشگاه مینه‌سوتا نشان می‌دهد که فرم‌های مختلف ژنتیکی اوتیسم ممکن است الگوهای مشابهی از فعالیت مغزی و رفتار را به وجود آورند.

به گزارش دیتاسنتر من و به نقل از دانشگاه مینه‌سوتا، این یافته‌ها که در مجله Nature Neuroscience منتشر شده‌اند، نشان می‌دهند که علیرغم تفاوت‌های ژنتیکی، مدل‌های پیش‌بالینی اوتیسم الگوی منحصر به فردی از فعالیت مغزی دارند که به عنوان «امضای مغزی» شناخته می‌شود.

محققان با استفاده از فناوری ضبط فعالیت‌های مغزی در سراسر مغز، نورون‌ها را در مدل‌های حیوانی مختلف بررسی کردند تا ببینند آیا فرم‌های متفاوت ژنتیکی اوتیسم الگوهای مشابهی در پاسخ‌های عصبی دارند یا خیر. نتایج نشان داد که این مدل‌ها در بروزرسانی انتظارات خود در فرآیند تصمیم‌گیری دچار مشکل هستند. برخلاف مدل‌های معمولی که به‌صورت انعطاف‌پذیر انتظارات خود را بروزرسانی می‌کنند، مدل‌های اوتیسم بیشتر به بخش جلویی مغز تکیه داشتند و کمتر از مناطق حسی استفاده می‌کردند.

 

این اختلال در پردازش اطلاعات حسی موجب می‌شود که مغز این مدل‌ها در تشخیص محرک‌های قابل پیش‌بینی از غیرقابل پیش‌بینی دچار مشکل شود. به عبارت دیگر، این مدل‌ها بیشتر بر تفاوت‌های انتظارات بلندمدت تمرکز دارند و سیستم‌های حسی آنها نمی‌توانند به خوبی بین محرک‌های پیش‌بینی شده و غیرمنتظره تمایز قائل شوند.

این مطالعه همچنین نشان داد که مدار خاصی از مغز، شامل بازخوردی از نواحی جلویی به قشر بینایی، نقش مهمی در ایجاد این ناهنجاری‌های رفتاری در هر سه مدل پیش‌بالینی اوتیسم دارد. این مدار در پروژه‌های آینده به طور دقیق‌تر بررسی خواهد شد. پشتیبانی مالی این تحقیق توسط بنیاد  Wellcome Trust، بنیاد  Simons، مؤسسه ملی بهداشت آمریکا و چند نهاد دیگر انجام شده است.

این یافته‌ها می‌توانند پلی میان تفاوت‌های ژنتیکی و ویژگی‌های رفتاری اوتیسم ایجاد کنند و مسیرهای جدیدی برای تحقیقات هدفمند در این حوزه باز کنند. این کشف نویدبخش درک بهتر سازوکارهای عصبی اوتیسم و توسعه درمان‌های شخصی‌سازی شده است که می‌تواند زندگی میلیون‌ها نفر را تحت تأثیر قرار دهد.