میکروب‌های پرورش‌یافته فضاپیما و لباس فضانوردان را تمیز می‌کنند
به گزارش دیتاسنتر من و به نقل از ایندیپندنت، میکروارگانیسم‌های موجود در فضا، هم سلامت فضانوردان را تهدید می‌کنند و هم در شرایط به قدر کافی جدی، خطری برای استحکام ساختاری فضاپیما محسوب می‌شوند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷ بر روی سطوح درون مقر مداری ایستگاه فضایی بین‌المللی، ده‌ها نوع باکتری و قارچ مختلف – ازجمله پاتوژن‌های مضر مانند استافیلوکوکوس اورئوس را که ممکن است موجب عفونت‌های پوستی و تنفسی شوند – در خارج از زمین پیدا کرد.
این باکتری‌ها و قارچ‌ها همچنین «بیوفیلم» تولید می‌کنند که ممکن است منجر به خوردگی فلز و شیشه و همچنین لاستیک و پلاستیک شود.
مالگورزاتا هولینسکا، مهندس مواد سازمان فضایی اروپا، می‌گوید: «از آنجایی که ریزگرانش، سیستم ایمنی فضانوردان را تضعیف و سرکوب می‌کند، گونه‌های میکروبی در ماموریت‌های فضایی طولانی‌مدت آینده باید به شدت کنترل شوند. سازمان فضایی اروپا برای مقابله با این موضوع، در حال مطالعه بر روی چگونگی افزودن مواد ضد میکروبی بر سطوح داخلی کابین است.»
این تیم تحقیقاتی، مطالعه روی تیتان یا تیتانیوم دی‌اکسید را آغاز کرد که معمولا برای شیشه‌هایی با قابلیت خود پاک‌کنندگی استفاده می‌شود. هنگامی که این ماده در معرض نور ماوراءبنفش قرار می‌گیرد، بخار آب موجود در هوا را تجزیه می‌کند. این کار، آن را به «رادیکال‌های آزاد اکسیژن» تبدیل می‌کند، مولکول‌های بسیار واکنش‌پذیر که قادرند با هر جزء سلولی برهمکنش داشته باشند و می‌توانند به غشای باکتری‌ها حمله کنند.
هرچند، این تیم در پی یافتن روش‌هایی برای «افزودن ناخالصی» به این ترکیب و حساس‌تر کردن آن به نور مرئی است و همچنین به دنبال نازک‌سازی فوق‌العاده آن – بین ۵۰ تا ۱۰۰ نانومتر که یک میلیونیم یک میلی‌متر است – تا تاثیر آن را بر روی خواص مکانیکی ماده‌ای که روی آن قرار دارد، کاهش دهد.
میرکو پراتو، از موسسه فناوری ایتالیا (IIT) که در این پژوهش، با سازمان فضایی اروپا همکاری می‌کند، می‌گوید: «باکتری‌ها با استرس اکسیداتیو ایجاد شده توسط این رادیکال‌ها غیرفعال می‌شوند.»
«این یک مزیت است، زیرا بدون استثنا همه میکروارگانیسم‌ها تحت تاثیر قرار می‌گیرند، بنابراین هیچ احتمالی وجود ندارد که مانند برخی از مواد ضد باکتری، مقاومت باکتریایی را افزایش دهیم.»
پوشش ضد باکتری روی زمین اغلب از نقره ساخته می‌شود، اما قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض این فلز در فضاپیما نیز می‌تواند بر سلامت دانشمندان اثر منفی بگذارد. خانم هولینسکا می‌گوید: «برای مثال ما نمی‌خواهیم فلز سنگینی در آب داخل هواپیما تجمع پیدا کند، برای نمونه، نقره محلول با ناراحتی‌ها و سوزش پوست و چشم و حتی در دوزهای بسیار بالا با تغییر رنگ پوست مرتبط است.»
پژوهشگران همچنین باید این مسئله را بررسی کنند که وقتی باکتری‌ها دوباره در اتمسفر کابین اکسید می‌شوند چه اتفاقی برای آن‌ها رخ می‌دهد. فابیو دی فونزو از موسسه فناوری ایتالیا (IIT) می‌گوید: «بدیهی است که ما نمی‌خواهیم خروجی محصول نهایی‌مان از خود میکروب‌ها سمی‌تر باشند.»
