ایمپلنت مغزی جدید افکار مردی با ناتوانی حرکتی را به کلمات تبدیل کرد [تماشا کنید]
محققان دانشگاه سانفرانسیسکو با سرمایه‌گذاری فیسبوک موفق به توسعه ایمپلنت مغزی شدند که افکار را به کلمات تبدیل می‌کند و با کمک آن توانستند قدرت برقراری ارتباط را بعد از سالها به مردی که با سکته مغزی دچار ناتوانی حرکتی شده بود بازگردانند.
فیسبوک در حال کار روی فناوری‌های عصبی برای توسعه واقعیت افزوده و واقعیت مجازی است تا بتواند محصولات قابل حمل جدیدی در این زمینه تولید کنند. اما تحقیقاتی در حوزه ایمپلنت مغزی نیز توسط فیسبوک در جریان است که می‌تواند موجب بهبود سطح زندگی برخی بیماران خاص شود.
یکی از پژوهش‌های دانشگاه سان فرانسیسکو با سرمایه‌گذاری فیسبوک که برای سال‌های طولانی ادامه داشته در نهایت به ساخت دستگاهی برای تبدیل افکار به کلمات در فرد ناتوان حرکتی منتهی شده است. رابط‌های مغزی کامپیوتری نقش پررنگی در بسیاری از یافته‌های اخیر دانشمندان ایفا می‌کنند. اخیرا محققان دانشگاه استنفورد موفق شده بودند به کمک همین فناوری اقدام به تبدیل دستخط ذهنی به متن کامپیوتری کنند که شباهت بسیاری به ایمپلنت مغزی مذکور دارد.
پژوهش محققان دانشگاه سان فرانسیسکو روی فردی بوده است که بر اثر سکته در ساقه مغز در سن ۲۰ سالگی تمام توان حرکتی خود را از دست داده است. آن‌ها با قرار دادن الکترودهای عصبی در ناحیه‌ای از مغز که مسئول کنترل دستگاه صوتی است توانستند امکان صحبت مجدد را به بیمار بازگردانند. فرایند گفته شده با صورت گرفتن پرسش‌هایی از بیمار و ثبت فعالیت‌های مغزی در حین جواب دادن به آن‌ها صورت گرفته است. الگوریتم یادگیری ماشینی این پروژه می‌تواند ۵۰ کلمه مشخص را تشخیص دهد و آن‌ها را به جملات تبدیل نماید.
سرپرست تحقیقات امیدوار است که فعالیت آن‌ها فرارتر از فاز پشتیبانی شده توسط فیسبوک باشد و بتوانند پیشرفت‌های بیشتری در چنین زمینه‌ای بدست آورند. شایان ذکر است که رابط مغزی کامپیوتری گفته شده به عنوان روشی تهاجمی شناخته می‌شود و هنوز نمونه غیرتهاجمی برای آن توسعه نیافته است. البته ایلان ماسک وعده داده است که پروژه نورالینک می‌تواند به صورت بی‌سیم اقدام به دریافت اطلاعات از الکترودهای کاشته شده در مغز کند؛ اما تاکنون از آن تنها روی میمون استفاده شده است.
دستیابی به فناوری‌های مبتنی بر ورودی عصبی به صورت تجاری و انبوه همچنان بسیار دور از دسترس به نظر می‌رسد. اگرچه دستگاه‌های غیر تهاجمی مانند حسگرهای موجود در دستبندها هم‌اکنون در اختیار عموم قرار دارند اما الکترودهای آن‌ها از دقت بسیار کمتری برخوردار هستند.
