بشر در حال گذر خطرناک از آستانه‌های ایمن سیاره‌ای است

این گزارش همچنین می‌افزاید که دو مورد از سه مورد باقیمانده – یعنی اسیدی شدن اقیانوس و غلظت آلودگی ذرات و گردوغبار در جو – بر مرز قرار دارند و از این میان، فقط تخریب لایه اوزن است که در محدوده ایمن قرار گرفته است.

به گزارش دیتاسنتر من و به نقل از ایندیپندنت، کاترین ریچاردسون، نویسنده اصلی این مقاله و استاد موسسه گلوب دانشگاه کپنهاگ، در همین زمینه می‌گوید که «مرزهای سیاره‌ای»، فرایندهای مهمی را مشخص می‌کنند که زمین را در شرایط حیات طی ۱۰ هزار سال گذشته، دوره‌ای که بشریت و تمدن مدرن شکل گرفته است، نگه می‌دارد.

این مطالعه، دومین به‌روزرسانی اساسی از مفهومی است که نخستین بار در ۲۰۰۹ طرح شده بود. در آن زمان، فقط چند محدوده سیاره‌ای، همچون گرم شدن کره زمین، نرخ انقراض و نیتروژن از حد ایمن فراتر رفته بود.

یوهان راکستروم، از نویسندگان این مقاله و مدیر موسسه تحقیقات اثرات اقلیمی پتسدام و از بانیان این طرح، می‌گوید: «هنوز در مسیر اشتباهی حرکت می‌کنیم.»

او در گفت‌گویی با خبرنگاران اظهار داشت که جز لایه اوزن، که از زمان ممنوعیت مواد شیمیایی تخریب‌کننده به آرامی در حال بهبود است، هیچ نشانه‌ای مبنی بر اینکه عبور از این مرزها متوقف شده یا در جهت درست تغییر مسیر داده باشد، در دست نیست. به گفته او، این به معنای آن است که ما در حال از دست دادن انعطاف‌پذیری زمینیم و ثبات سیاره خود را به خطر می‌اندازیم.

این تحقیق علمی، محدوده‌های ایمن سیاره‌ای را برای هر ۹ جنبه درهم‌تنیده و به‌هم پیوسته سیستم زمین تعیین می‌کند.

برای مثال، برای تنوع زیستی، اگر سرعت از بین رفتن گونه‌ها کمتر از ۱۰ برابر میانگین نرخ انقراض در طول ۱۰ میلیون سال گذشته باشد، میزانی پذیرفتنی تلقی می‌شود. با این حال، در واقعیت، انقراض‌ها دست‌کم ۱۰۰ برابر سریع‌تر از این به‌اصطلاح «نرخ پس‌زمینه»، و ۱۰ برابر سریع‌تر از حد محدوده ایمن سیاره‌ای رخ می‌دهند.

در پیوند با تغییرات اقلیمی، این آستانه به غلظت دی‌اکسید‌کربن اتمسفر بستگی دارد که در دست‌کم ۱۰ هزار سال پیش از انقلاب صنعتی، بسیار نزدیک به ۲۸۰ ذره در میلیون (پی‌پی‌ام) باقی مانده است. این غلظت امروز به ۴۱۷ ذره در میلیون رسیده است که بسیار بالاتر از مرز ایمن، یعنی ۳۵۰ ذره در میلیون، است.

به گفته راکستروم، درباره مسئله تغییرات اقلیمی، بشر همچنان مسیری را دنبال می‌کند که بدون تردید ما را به سوی فاجعه می‌برد. ما به سمت ۲.۵ درجه سانتیگراد، ۲.۶ یا ۲.۷ درجه سانتیگراد گرمایش پیش می‌رویم که در چهار میلیون سال گذشته شاهد آن نبوده‌ایم. به گفته او، هیچ مدرکی دال بر اینکه انسان بتواند در چنین محیطی دوام آورد، وجود ندارد.

در تحقیقات جدید برای نخستین بار، هزاران هزار ترکیب شیمیایی که انسان ساخته است- از میکروپلاستیک‌ها گرفته تا آفت‌کش‌ها و زباله‌های هسته‌ای و داروهایی که به محیط ‌زیست نفوذ کرده‌اند، اندازه‌گیری شدند و مشخص شد که این آلودگی‌‌ها از حد مجاز فراتر رفته‌اند.

اتمام ذخایر و به پایان رسیدن منابع آبی نیز در این تحقیق بررسی شده است. یکی از یافته‌های مهم این به‌روزرسانی جدید، این است که محدوده‌های سیاره‌ای مختلف، یکدیگر را در واقع تغذیه و تقویت می‌کنند.

این بررسی به ویژه برهم‌کنش میان افزایش غلظت دی‌اکسیدکربن و آسیب به بیوسفر، به‌ویژه از دست رفتن جنگل‌ها را بررسی، و افزایش دما را وقتی که یک یا هر دو عامل افزایش یابد، پیش‌بینی می‌کند.

این نشان می‌دهد که حتی اگر بشر انتشار گازهای گلخانه‌ای را به سرعت کاهش دهد، ولی همزمان با آن، تخریب جنگل‌های جذب‌کننده کربن متوقف نشود، سیاره ما ممکن است در مسیر گرمایش بیشتر بیفتد و متوقف کردن آن دشوار است.

ولفگانگ لوخت، مدیر بخش تحلیل سیستم زمین در موسسه تحقیقات اثرات اقلیمی پتسدام و از نویسندگان این مقاله، می‌گوید که یکپارچگی بیوسفر نیز در کنار تغییرات اقلیمی، ستون دومی است که سیاره ما را حفظ می‌کند. او می‌گوید، ما در حال حاضر با برداشت بیش از حد زیست‌توده، تخریب بیش از حد زیستگاه‌ها، جنگل‌زدایی بیش از حد زمین، این ستون را بی‌ثبات می‌کنیم. این مطالعه در عین حال نتیجه می‌گیرد که تمام این مرزها را می‌توان به ناحیه ایمن بازگرداند. 

ریچاردسون می‌گوید مسئله فقط بر سر تعیین محدودیت‌هایی برای میزان زباله‌هایی است که در محیط باز می‌گذاریم، و میزان مواد خام زنده و غیر‌زنده‌ای که از زمین خارج می‌کنیم.

بحث محدوده‌های سیاره‌ای و تعیین چارچوب‌های آن، از زمان مطرح شدن تاکنون، به سرعت به یکی از اصول مهم دانش زمین تبدیل شد و حتی به حیطه‌های سیاست و اقتصاد نیز راه یافت.