چگونه بازی‌های کامپیوتری کودکان را به پول خرج کردن تشویق می‌کنند؟

نارا وارد با همسر و دو پسرش، فین ۱۴ ساله و لیف ۱۲ ساله، در باربادوس زندگی می‌کند.

وقتی لیف شروع به بازی روبلاکس کرد بعد از مدتی از آن‌ها می‌خواست برایش روباکس بخرند (روباکس واحد پولی رایج در دنیای این بازی است). این واحد پولی به بازیکنان کمک می‌کند شخصیت‌های بازی را به‌روز کنند و چیزهایی مجازی بخرند. پدربزرگ و مادربزرگ لیف برای کادوی کریسمس به او ۲۰۰ دلار به‌صورت اعتبار در فروشگاه مجازی اپل دادند.

وارد می‌گوید: «وقتی فهمیدم همه آن پول را در عرض چند روز خرج کرده واقعاً شوکه شدم. بعدازآن ماهانه فقط ۱۰ دلار برای خرید روباکس به او می‌دادم. بعد از مدتی واقعاً کلافه شد و حوصله‌اش از بازی سر رفت.»

بعدازآن لیف بازی تانک را شروع کرد. این بازی هم برای به‌روز کردن اسلحه از بازیکنان می‌خواهد از حساب اعتباری پلی‌استیشن خود پول پرداخت کنند.

وارد می‌گوید: «این بازی لااقل گزینه‌ای دارد که با تماشای تبلیغات به اعتبار حساب کاربری‌تان اضافه کند. حالا پسرم وقتی پول تو جیبی ماهانه بازی‌هایش را خرج کرده و دیگر چاره‌ای ندارد، از این ترفند استفاده می‌کند.»

وارد می‌گوید پسر کوچک‌ترش هنوز کنترل نفس و درک درستی از مسائل مربوط به پول ندارد. مشکلی است که باید تمام‌وقت مراقبش باشم.

امروزه بسیاری از بازی‌های کامپیوتری به‌جای آنکه از فروش اولیه بازی سود کسب کنند، بر درآمدی که از بازی‌های فروخته‌شده حاصل می‌شود و همین خرده پرداخت‌ها متکی هستند.

محصولی که از داخل بازی خریده می‌شود می‌تواند کاملاً جنبه تزئینی داشته باشد مثلاً یک حرکت رقص خاص، پوست یا لباسی جدید برای شخصیت بازی.

در موارد دیگر، محصول خریده شده به بازی‌کننده برتری تکنیکی برای برنده شدن می‌دهد. مثلاً به شخصیت بازی امکان یک زندگی دوباره می‌دهد، شخصیت را به روز می‌کند و یا اسلحه بهتری به آن‌ها می‌دهد و همین می‌تواند او را از بقیه بازیکنان که این امکانات اضافه را نخریده‌اند، جلو بیاندازد.

بازارجهانی خرده پرداخت‌های اینترنتی طبق پیش‌بینی‌ها از ۶۷.۹ میلیارد در سال ۲۰۲۲ به ۷۶.۶۶ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۳ خواهد رسید.

هم‌زمان نشانه‌هایی دیده می‌شود که حاکی ازمقاوت بعضی از کارشناسان و مصرف‌کنندگان بازی در برابر این مدل است. همچنین بعضی از شرکت‌های تولیدکننده بازی، وعده بازی‌های جدیدی را می‌دهند که در آن‌ها خبری از پرداخت داخل بازی نیست.

پروفسور سارا میلز می‌گوید شرکت‌های تولید بازی‌های کامپیوتری از روانشناسی رفتاری استفاده می‌کنند تا مشتریان خود را به پول خرج کردن ترغیب کنند. او می‌گوید مرز بازی‌های کامپیوتری و قمار به‌تدریج دارد محوتر می‌شود.

میلز پروفسور جغرافیای انسانی در دانشگاه لافبرو است. تحقیق‌های او نشان می‌دهند استفاده از ترفندهای قمار در طراحی بازی‌ها باعث می‌شود افراد برای مدت طولانی‌تری بازی کنند و درنتیجه پول بیشتری خرج کنند و همین باعث خرید مکرر می‌شود.

ویکی شاتبولت، مدیر اجرایی پرنت زون است. پرنت زون سازمانی است که به والدین کمک می‌کند در مورد دنیای مجازی کودکان خود اطلاعات بیشتری داشته باشند. این شرکت به‌طور مشخص بر بازی‌های کامپیوتری و راه‌هایی که آن‌ها بازی کنان را با امتیاز دادن به پرداخت پول ترغیب می‌کنند، تمرکز دارد.

با پول خرج کردن می‌توان قسمت‌ها تکراری بازی را دور زد. با خرید از داخل بازی دیگر لازم نیست ساعت‌ها مراحل خسته‌کننده بازی‌ها را پشت سر گذاشت و می‌توان سریع‌تر به مرحله بالاتر رسید.

خوشی دردناک (فان پین) اصطلاحی است دربازی‌های کامپیوتری و به این معنی است که اگر فلان چیز را نخرید ممکن است قسمت مهمی از بازی را از دست بدهید. هم‌زمان دربازی‌ها از «تکنیک‌های مبهم سازی» مانند واحد پولی داخل بازی استفاده می‌شود. این واحدهای پولی به صورتی هستند که هیچ‌وقت نمی‌توانید ببینید دارید چقدر پول خرج می‌کنید.

روش دیگر بازی‌ها برای کسب درآمد استفاده از «لوت باکس» است. بازیکنان جعبه‌هایی را می‌خرند بی‌اینکه بدانند درآن چه هست. ممکن است در جعبه چیزی باشد که آن‌ها را در بازی جلو می‌اندازد و بسیار کمک‌کننده باشد اما در اغلب موارد آنچه در جعبه است آن‌قدرها خارق‌العاده نیست و فقط امکان تغییرات متوسط در بعضی جزییات را می‌دهد.

میلز می‌گوید: «وقتی با جوان‌ها دراین‌باره صحبت می‌کنید آن‌ها با شرمندگی از پول‌هایی که برای به دست آوردن یک‌چیز نادر خرج کرده‌اند یاد می‌کنند و اینکه گاهی موفق شده‌اند به آنچه می‌خواهند برسند و گاهی نه.»

با اینکه بیشتر کودکان می گویند پرداخت‌های داخل بازی را دوست ندارند، پول خرج کردن برای خریدهای داخل بازی همچنان وجود دارد.

بازی‌های کامپیوتری مانند هر بازی دیگری، نشان داده‌اند که می‌توانند استرس را پایین بیاورند، توانایی یادگیری را بالا ببرند و با تنهایی مقابله کنند.

ژنگوا ینگ اهل کلرادو است. او در نوجوانی دو سال تمام در بیمارستان بستری بود.

او می‌گوید: «در این دو سال خیلی بازی‌های کامپیوتری کردم. بازی‌های تک نفره به من احساس قهرمان بودن می‌دادند. دربازی‌های چند نفرِه با افراد دیگر ارتباط برقرار می‌کردم. در دنیای بازی‌ها دوستان خوبی برای تمام عمر پیدا کردم.»

ژنگوا ینگ در سال ۲۰۱۴ شرکت بازی‌سازی سرنیتی فورج را تأسیس کرد. هدف این شرکت بازی‌سازی کمک به دیگران است. تا امروز ۲۰ میلیون نفر با تولیدات این شرکت بازی کرده‌اند.

ینگ می‌گوید: «هدف کسب‌وکار ما گسترده‌تر کردن افق مردم است.»

شرکت سرنیتی فورج از خرده پرداخت‌های داخل بازی استفاده نمی‌کند اما ینگ می‌گوید اگر شواهدی به دست بیاید که این روش می‌تواند «تأثیرات احساسی معنی‌داری بر بازی کنان داشته و طرز فکر آن‌ها را تغییر بدهد»، ممکن این شرکت از آن‌ها استفاده کند.

ژنگوا ینگ معتقد است تأثیر خرده پرداخت‌های داخل بازی بستگی به میزان حساسیت و آسیب‌پذیری هر فرد دارد.

او می‌گوید: «همانطورکه کارت اعتباری در دست یک نفر می‌تواند خطرناک و مخرب باشد، خرده پرداخت‌ها هم می‌توانند برای بعضی افراد مضر باشند. بااین‌همه کارت‌های اعتباری می‌توانند نقش مهمی برای خریدهای داخل بازی برای افرادی که علاقه زیادی به یک بازی خاص دارند داشته باشند.»

پسر ۱۴ ساله سارا لویا تقریباً تمام پول‌توجیبی‌اش را خرج بازی کامپیوتری می‌کند اما لویا می‌گوید به نظرش این اشکالی ندارد چون پسرش را خوشحال می‌کند. او می‌گوید: «او هرروز بعد از مدرسه و آخر هفته‌ها بازی می‌کند. من هیچ اثر منفی‌ای نمی‌بینم. او پسر باهوشی است و تفاوت دنیای خیالی و دنیای واقعی را درک می‌کند.»

لویا در تگزاس با اندرو و برادرش رکس که ۶ ساله است زندگی می‌کند.

لویا ۴۳ ساله می‌گوید: «حساب بانکی من به‌حساب کاربری اندرو در بازی‌اش متصل است درنتیجه اگر بدون اجازه خریدی بکند من متوجه می‌شوم. اما او همیشه قبل از خرید کردن از من اجازه می‌گیرد.»

هرچند برای پدر و مادرها مشکل است که ایمیل‌های ثبت‌نام‌شده دربازی‌ها، اسم رمزها و کارت‌های بانکی که خریدها از طریق آن انجام می‌شوند را در پلتفرم‌ها و وسایل دیجیتالی مختلف دنبال کنند، اما راه‌هایی وجود دارند که می‌توانند به فرزند نوجوان و همین‌طور حساب بانکی شما کمک کنند.

استفاده از حساب کاربری خاص کودکان و استفاده از کنترل مخصوص والدین می‌توانند کمک کنند که پرداخت‌های پولی را متوقف کنید و یا برای آن سقف محدود تعیین کنید.

والدین می‌توانند سیستمی تنظیم کنند که بعد از هر پرداخت ایمیلی به آن‌ها زده شود و با به‌جای استفاده از کارت اعتباری از کارت‌های هدیه برای پرداخت بازی‌ها استفاده کنند.

اما به گفته ژنگوا ینگ مهم‌ترین راه‌حل برای پدر مادرها این است که با فرزندشان دراین‌باره صحبت کنند.

او می‌گوید: «آن‌طور که بر اساس تجربه متوجه شده‌ام مشکلات وقتی حاد می‌شوند که پدر و مادر حضور زیادی ندارند. من خودم دو بچه‌دارم. به‌جای استفاده از بازی‌ها به‌عنوان پرستار و سرگرم‌کننده بچه‌ها، سعی می‌کنم وقتی در حال استفاده از رسانه‌های مختلف هستند در کنارشان حضورداشته باشم.»

وارد در باربادوس این روزها برای پسرش محدوده زمانی برای بازی کردن و همین‌طور اسم رمزهایی تعیین کرده تا مطمئن باشد لیف در زمان بازی در امنیت است.

او می‌گوید: «برای هر نوع پرداخت مالی به اسم رمز نیاز دارد و اگر بخواهد به‌حساب کاربری‌اش اعتبار اضافه کند، باید از من اجازه بگیرد. خرده پرداخت‌های داخل بازی واقعاً دردسر سازند اما من درس‌های زیادی از آن‌ها گرفته‌ام.»

اگر والدین درباره بازی کردن فرزندشان نگرانند و فکر می‌کنند آن‌ها با مشکلات مربوط به قمار درگیرند می‌توانند برای کمک و مطالعه مطالب مرتبط به وب‌سایت پرنت هاب (وابسته به موسسه آموزش بازی کنان کامپیوتری و قمار) مراجعه کنند.

منبع: بی‌بی‌سی