پس از بزرگترین رویداد انقراضی زمین، اول کدام موجودات دوباره روی سیاره ما ظاهر شدند؟

بزرگترین رویداد انقراضی زمین، «پرمین-تریاس» که تقریبا 252 میلیون سال پیش رخ داد، به نوعی بزرگترین رویداد انقراضی زمین است که با عنوان «مرگ بزرگ» نیز شناخته می‌شود. این رویداد انقراضی حیات را از روی زمین محو کرد و تقریبا به‌طور کامل به آن پایان داد. با این‌حال، زندگی مجددا بر سطح زمین آغاز شد.

تحقیقات جدید نشان می‌دهد حشراتی مانند کرم‌ها و میگوها که از مواد آلی مستقر در اقیانوس تغذیه می‌کنند، اولین موجودات زنده‌ای بودند که از نظر تعداد و تنوع زیستی دوباره در زمین ظاهر شدند.

این تیم در بررسی بزرگترین رویداد انقراضی زمین، اندازه‌گیری‌های خود را براساس چهار معیار مختلف انجام داد: تنوع (انواع مختلف یک حیوان)، نابرابری (تنوع انواع مختلف حیوان)، نحوه استفاده از محیط (استفاده از فضای محیط زیستی) و نحوه تغییر زیستگاه‌ها توسط حیوان (اکوسیستم).

دیرینه‌شناسان عقیده دارند انقراض پرمین-تریاس به علت گرمایش زمین و اسیدی شدن اقیانوس‌ها رخ داده است. آن‌ها همچنین باور دارند نرم‌تنان همانند مهندسان اکوسیستم رفتار کرده و منجر به بازیابی اکوسیستم اعماق دریا پس از انقراض شده‌اند.

در نتیجه دانشمندان دریافتند زندگی پس از دوره انقراضی پرمین-تریاس ابتدا در عمیق‌ترین آب‌ها شروع شده است. هنگامی که رسوب به اندازه کافی در اعماق دریا تشکیل شد، نرم‌تنان مانند کرم‌ها کم کم ظاهر شدند. مرجان‌ها نیز پس از آن‌ها در دریاها پدیدار شدند.

«مایکل بنتون»، دیرینه‌شناس از دانشگاه «بریستول» در بریتانیا می‌گوید: «ما در این مطالعه توانستم رد فسیل‌ها از 26 بخش را در مجموعه‌ای کامل از رویدادها بررسی کنیم که نشان‌دهنده 7 میلیون سال جیاتی است. این فسیل‌ها از 400 ناحیه مختلف جمع‌آوری شده‌اند و ما در نهایت مراحل بازگشت تمام حیوانات و نرم‌تنان به سطح زمین را بررسی کردیم.»

این تیم تحقیقاتی همچنین فسیل حیوانات غیر نرم‌تن را به منظور بررسی نحوه بازگشت مجدد به سطح زمین مورد مطالعه قرار داد. این بررسی با استفاده از فسیل‌های موجود در نواحی مختلف دنیا انجام شده است. محققان پس از جمع‌آوری این فسیل‌ها، تجزیه و تحلیل انبوهی روی بقایای باقی مانده انجام دادند تا درنهایت به نتیجه مذکور رسیدند.

دیرینه‌شناسان تخمین می‌زنند حدود 3 میلیون سال طول کشید تا نرم‌تنان به گستردگی و فراوانی پیشین خود برسند.

از آنجایی که نرم‌تنان هیچ اسکلتی در بدن خود ندارند تا در نهایت فسیل آن در طبیعت باقی بماند، بررسی نحوه زندگی این موجودات امری چالش‌ برانگیز است.