پدیده ناشناس پرنده همچنان ناشناس است
به نقل از گزارش مورد انتظار وزارت دفاع آمریکا درباره یوفو، دولت این کشور همچنان ناتوان از توضیح مشاهدات پدیده ناشناس پرنده است.
پس از حجم فراوانی گمانه‌زنی، وزارت دفاع آمریکا و دفتر اداره‌کننده‌ی اطلاعات ملی این کشور سرانجام گزارش مدت‌ها مورد انتظار درباره‌ی تحقیقات در زمینه‌ی اجسام پرنده ناشناس را بامداد امروز منتشر کردند. این سند غیر محرمانه با نام «ارزیابی مقدماتی: پدیده هوایی ناشناس»، ۱۴۴ حادثه‌ای را بررسی کرده است که بین نوامبر ۲۰۰۴ و مارس ۲۰۲۱ به وقوع پیوستند و در آن‌ها، خلبان‌های نظامی با جسمی توضیح‌ناپذیر مواجه شدند. ترویج‌دهندگان این ایده که یوفوها بیانگر چیزی فراتر از این جهان هستند، از ماه‌ها پیش مشتاقانه در انتظار انتشار این گزارش بودند.
گزارش پنتاگون فقط در یک مورد توانست به ماهیت دقیق آنچه خلبان‌هایش دیده بودند، با قطعیت بالا پی ببرد: پدیده هوایی ناشناس، بالون بزرگی در حال خالی شدن از باد بود. اما گزارش همچنین نتیجه می‌گیرد که منشأ بخش عمده‌ی دیگر حوادث را می‌توان به نوعی عامل زمینی نظیر بقایای هوابرد، پدیده‌های جوی طبیعی همچون بلورهای یخ و هواگردهای آمریکایی یا متعلق به سایر کشورها نسبت داد. البته اغلب موارد گزارش‌شده را به دلیل ماهیتشان به‌سختی می‌توان شناسایی کرد.
نویسندگان با استفاده از اصطلاحات ترجیحی نظامی می‌نویسند: «حجم محدود گزارش‌های باکیفیت درباره‌ی پدیده هوایی ناشناس (UAP)، توانایی ما در نتیجه‌گیری‌های قاطع در مورد ماهیت یا نیت این پدیده را مختل می‌کند.»
گزارش امروز، حاصل پروژه‌ای به نام «برنامه‌ی شناسایی تهدیدات پیشرفته‌ی هوایی» از سال ۲۰۰۷ است که وجود آن در یک مقاله‌ی صفحه‌ی اول نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۷ علنی شد. نویسندگان در هیچ کجا اشاره نمی‌کنند که حوادث ممکن است به وسیله‌ی عوامل فرازمینی به وقوع پیوسته باشند؛ اما انتشار گزارش از سوی کسانی که در حال فشار آوردن برای افشاگری‌های دولتی روزافزون درباره‌ی نورهای عجیب در آسمان بوده‌اند، به‌عنوان یک پیروزی بزرگ قلمداد می‌شود.
سوزان گاف، سخنگوی وزارت دفاع، درخواست وب‌سایت وایرد برای مصاحبه را رد کرد و در ایمیلی نوشت این وزارتخانه «درباره‌ی جزئیات مشاهدات یا بررسی تهاجمات گزارش‌شده به محدوده‌های تمرینی یا حریم هوایی تعیین‌شده‌‌ی ما به‌صورت عمومی بحث نمی‌کند.»
به نقل از وایرد، گزارش تازه تأثیر ناچیزی در دگرگون کردن درک ما از حیات فرازمینی دارد و بیشتر محصول جو فرهنگی کنونی آمریکا است؛ زمانی که تخصص و اقتدار به‌طور فزاینده زیر سؤال می‌رود. در عوض بحث بر سر یوفوها،
گزارش تازه پنتاگون بیشتر محصول جو فرهنگی کنونی آمریکا است
به نقل از وایرد، گزارش تازه تأثیر ناچیزی در دگرگون کردن درک ما از حیات فرازمینی دارد و بیشتر محصول جو فرهنگی کنونی آمریکا است؛ زمانی که تخصص و اقتدار به‌طور فزاینده زیر سؤال می‌رود. در عوض بحث بر سر یوفوها، محدودیت‌های دانش و نیاز مستمر بشریت به داشتن باور به چیزی فراتر از تجربه‌ی این‌جهانی ما را برجسته می‌کند.
باید در نظر داشت این نخستین بار نیست که دولت آمریکا به دیده شدن اجسام گیج‌کننده از سوی خلبان‌هایش اذعان کرده است. کاترین دورش، تاریخ‌شناس در دانشگاه پنسیلوانیا در فیلادلفیا به وایرد گفت «ارتش ایالات متحده پیش‌تر این کار را به روش‌های مختلف و به دفعات متعدد انجام داده است.»
به‌عنوان مثال، بهار گذشته وزارت دفاع مجوز انتشار سه ویدئویی را صادر کرد که برخوردهای احتمالی با پدیده‌ی ناشناس را نشان می‌دهند. در ویدئوها، خلبان‌ها از دیدن نقاط کشیده‌ای متعجب شده‌اند که به روش‌های مرموز در هوا معلق هستند و پرواز می‌کنند. پنتاگون همچنین در ماه آوریل اعتبار ویدئویی لورفته از یک جسم سه‌گوش عجیب در سال ۲۰۱۹ را تأیید کرد؛ اما ماهیت آن را توضیح‌ناپذیر دانست.
دورش که متخصص تولید دانش علمی است، خاطرنشان می‌کند که یوفوها تا حد زیادی پدیده‌هایی متعلق به جنگ سرد هستند. تقریباً به‌محض پایان جنگ جهانی دوم، مقام‌های نظامی آمریکا شروع به گزارش مشاهدات از نورهای شگفت‌انگیز و موجودیت‌هایی با اشکال عجیب کردند.
وزارت دفاع به‌طور کاملاً منطقی نگران بود که این پدیده‌های ناشناس بیانگر نوعی فناوری پیشرفته‌ی متعلق به شوروی باشند. از همین رو، نیروی هوایی پروژه ساین و پروژه گراج را به ترتیب در سال‌های ۱۹۴۷ و ۱۹۴۸ راه‌اندازی کرد تا مشاهدات یوفو از سوی سربازانش را مطالعه کند. طولانی‌ترین بررسی از این نوع، پروژه بلو بوک (کتاب آبی) بود که بین سال‌های ۱۹۵۲ و ۱۹۶۹ اجرا شد و با انتشار عمومی گزارش کاندون خاتمه یافت. این گزارش، مطالعه‌ی یوفوها را بی‌فایده نتیجه گرفت.
دورش می‌گوید هرکدام از این اسناد بیان داشته‌اند که برخی اجسام معمولی همچون پرنده، هواپیما یا سیاره را می‌توان منشأ بخش عمده‌ی حوادث دانست. بااین‌حال، درصد کمی از برخوردها همواره ناشناخته باقی مانده‌اند و ارتش وعده‌ی تداوم بررسی آن‌ها را داده است. باورمندان واقعی، این مشاهدات ناشناخته را به‌عنوان شواهد احتمالی از بازدیدکنندگان فرازمینی تلقی می‌کنند.
جیم سمیوان، افسر پیشین سیا و از بنیان‌گذاران «به سوی ستارگان»، شرکتی است که درباره‌ی یوفوها پژوهش می‌کند. او با اشاره به پدیده‌های دیده‌شده در ویدئوهای نیروی دریایی به وایرد گفت: «احتمال اینکه آن‌ها فناوری متعلق به روسیه یا چین باشند، بی‌نهایت کم است. این اجسام از دهه‌ی ۴۰ در حال پرواز بوده‌اند و اگر روس‌ها از آن زمان صاحب این فناوری بودند، پیروز جنگ سرد می‌شدند.»
به باور سمیوان و تام دلونگ، دیگر بنیان‌گذار به سوی ستارگان، درواقع فقط سه گزینه وجود دارد که می‌توانند به‌عنوان عامل مشاهدات مردم در طول سال‌ها تلقی شوند: فرازمینی، چندبعدی و فوق زمینی؛ به معنای اعضای یک تمدن انسانی گم‌شده روی زمین همچون آتلانتیس. تام دلونگ می‌گوید: «یا گروهی بسیار پیشرفته‌تر وجود دارد که هرگز نمی‌دانستیم اینجا بودند یا آن‌ها از آنچه می‌توانیم درک کنیم، برای مدتی کوتاه بیرون می‌آیند و با استفاده از ماشین‌آلات این کار را انجام می‌دهند.»
اما پیش از آنکه با عجله به این تصورات خیالی بپردازیم، باید در نظر داشته باشیم که گروهی دیگر از ناظران آسمان یعنی ستاره‌شناسان به‌ندرت مشاهده‌ی پدیده ناشناس هوایی را گزارش داده‌اند. اندرو فراکنوی، ستاره‌شناس بازنشسته و عضو کمیته تحقیق شک‌گرایانه که بررسی‌های انتقادی ادعاهای فرازمینی را ترویج می‌دهد، به وایرد گفت: «اگر معلوم شود یوفوها سفینه‌ی بیگانگان هستند، هیچ‌کس بیش از ستاره‌شناسان خوشحال نخواهد شد. تصور کنید فرصت صحبت درباره‌ی نجوم را با موجوداتی را پیدا کنید که از میان ستارگان سفر کردند.»
فراکنوی هنگام سخنرانی‌های عمومی، مایل است با گفتن اینکه به یوفوها باور دارد، مخاطبانش را دست بیندازد. وی می‌گوید: «باور دارم اجسامی آن بیرون هستند که فرد عادی نمی‌تواند شناسایی کند. [اما] مشکل این است: آیا می‌توانیم یوفو را به ایفو یا جسم شناخته‌شده پرنده تبدیل کنیم؟»
از نظر فراکنوی، کاملاً محتمل است که موجودات فرازمینی و شاید حتی انواع هوشمند آن‌ها وجود داشته باشند. شمار زیادی از پژوهشگران امیدوار هستند که با استفاده از کاوشگرها، مکان‌های بالقوه سکونت‌پذیر در منظومه‌ی شمسی‌مان نظیر مریخ یا اروپا، قمر مشتری را مطالعه یا توده‌ای از گازی عجیب را در سیاره‌ای دوردست پیدا کنند که بتواند نشانه‌ای از زنده‌بودن آن جهان باشد؛ همان‌گونه که احتمال وجود گاز فسفین در سیاره زهره به‌تازگی در مقاله‌ای بحث‌برانگیز مطرح شد.
فراکنوی همچنین به‌عنوان عضوی از هیئت امنای مؤسسه جستجو برای هوش فرازمینی (SETI) تصور می‌کند که رصدخانه‌های ما ممکن است یک روز به‌طور تصادفی پیام رادیویی بیگانگان را بشنوند؛ اما هر کدام از این سناریوها با این ایده که موجودات سبز کوچک با ما ملاقات کرده‌اند، بسیار تفاوت دارند.
کاملا محتمل است که موجودات فرازمینی و شاید حتی انواع هوشمندشان وجود داشته باشند؛ اما آن‌ها اینجا نیستند
تب کنونی برای شناسایی یوفوها را می‌توان از جهات بسیار در «به سوی ستارگان» ریشه‌یابی کرد. در سال ۲۰۱۷، اعضای این شرکت به همراه نشریه نیویورک تایمز، ویدئوهایی اسرارآمیز از نیروی دریایی آمریکا منتشر کردند که ادعا می‌شود تصویر اجسام ناشناس عجیب‌وغریب را ضبط کرده‌اند. انتشار ویدئوها به همراه مقاله‌ای جنجال‌برانگیز موجب شد تا ارتش آمریکا تأیید کند آن‌ها واقعی هستند. درحالی‌که شماری از
افراد تلاش کرده‌اند تا به رمزگشایی از چنین ویدئوهایی بپردازند، دیگر
نشریات برجسته همچون نیویورکر، پای بیگانگان را به مقالات خود کشاندند.
بالا گرفتن بحث بر سر یوفوها درنهایت موجب شد تا اعضای کنگره آمریکا در
دسامبر ۲۰۲۰ در قانون حمایتی ویروس کرونا از وزارت دفاع بخواهند ظرف مدت ۶
ماه گزارش یوفو را ارائه بدهد.
جنگ سرد ممکن است به پایان رسیده باشد، اما ایالات متحده همچنان با روسیه و همچنین چین، رقیب اصلی جدیدش در صحنه‌ی جهانی روابطی پرتنش دارد. علاوه بر این، ما در دورانی زندگی می‌کنیم که قضاوت تخصصی به‌طور دائم مورد تردید قرار می‌گیرد؛ چه در رابطه با تغییر اقلیم، واکسن یا این حقیقت که زمین تخت نیست. دورش باور دارد که جو سیاسی برای بازگشت یوفو مساعد بوده است. او گزارش جدید را هم‌راستا با گزارش کاندون می‌بیند که در سال ۱۹۶۹ تا حدی به دلیل کاهش اعتماد به دولت بر سر جنگ ویتنام با سروصدای زیاد از راه رسید.
هرچند دورش یوفوهای تحت کنترل بیگانگان را محتمل نمی‌داند، می‌افزاید که تجربیات افراد گزارش‌دهنده‌ی مشاهدات توضیح‌ناپذیر نباید به‌طور خودکار رد شود. او می‌گوید این افراد گزارش‌ها را برای سرگرمی از خودشان درنمی‌آورند. آن‌ها اعتقاد دارند. ما نه‌تنها نباید از وقوع این مشاهدات تعجب کنیم، بلکه باید انتظارشان را داشته باشیم.
هیچ‌چیز مصون از خطا نیست؛ نه خلبان‌های آموزش‌دیده، نه دوربین‌های نظامی پیشرفته و نه گزارش‌های دولتی. رادار ممکن است توسط توده‌ای از هوای گرم فریب بخورد. انسان‌ها چیزهایی را می‌بینند که نمی‌توانند توضیح دهند. گاهی اوقات پژوهشگران می‌توانند دلیل آن مشاهده را تعیین کنند و برخی اوقات نمی‌توانند.
درنهایت، هیچ گزارشی قرار نیست کفه‌ی ترازو را به هیچ سمتی سنگین کند. آنچه هر شخص درباره‌ی یوفوها فکر می‌کند، ناشی از جهان‌بینی شخصی و حقایق نهفته‌ای است که در جهان می‌بیند. آن‌طور که فراکنوی اشاره می‌کند، باور به بازدیدکنندگان بیگانه بازتاب‌دهنده‌ی ایمان فرد به دیگر انواع محافظان معنوی همچون فرشتگان نگهبان است.
