همه چیز در مورد ماموریت آپولو 11

تشنجات جنگ سرد بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 میلادی خیلی شدید بود. این تشنجات عامل شروع کننده‌ی یک رقابت فضایی بین این دو کشور شد. در 4 اکتبر 1957 میلادی/ 12 مهر 1336 شمسی، شوروی اولین ماهواره‌ را، به اسم اسپوتنیک 1، به فضا فرستاد. اسپوتنیک 1 اولین حرکت روسیه در این رقابت فضایی بود که در آن هر دو کشور تلاش می‌کردند تا برتری قدرت و تکنولوژی خود را به دیگری و بقیه‌ی کشورها اثبات کنند. رئیس جمهور وقت آمریکا، دوایت آیزنهاور، در پاسخ به ماهواره‌ی اسپوتنیک 1، ناسا را تأسیس کرد که اداره کل ملی هوانوردی و فضای آمریکا است. اولین پروژه‌ی ناسا برنامه‌ی فضایی مرکوری بود. در این پروژه آمریکایی‌ها سعی کردند تا اولین انسان را به مدار زمین بفرستند اما شکست خوردند چون یوری گاگارین، فضانورد روسی، در روز 12 آوریل 1961 میلادی/ 23 فروردین 1340 شمسی، اولین انسانی بود که به فضا رفت و به دور زمین چرخید و به سلامت به زمین برگشت. آلن شپارد در تاریخ 5 می 1961 میلادی/ 15 اردیبهشت 1340 شمسی، حدود یک ماه بعد از گاگارین، اولین فضانورد آمریکایی‌ای بود که توانست به مدار زمین برود.

در تاریخ 12 سپتامبر 1962/ 21 شهریور 1341، جان اف. کندی که در آن زمان رئیس جمهور آمریکا بود سخنرانی بزرگی درباره‌ی اهمیت زیاد فعالیت‌های فضایی کشور کرد. او در این سخنرانی خواست که بودجه‌ی ناسا بیشتر شود تا ناسا بتواند بزرگترین پروژه‌ی فضایی ممکن را انجام دهد. این پروژه چیزی نبود به جز فرستادن انسان به ماه و برگرداندن آن‌ها به زمین.

آپولو11 چه بود؟

آپولو 11 ماموریت فضایی ناسا بود که در آن برای اولین بار انسان‌ها توانستند بر روی ماه قدم بگذارند. فضانوردان: نیل آرمسترانگ، ادوین باز آلدرین و مایکل کالینز سه نفری بودند که برای انجام این ماموریت انتخاب شدند. این ماموریت هشت روز طول کشید و بزرگترین اتفاق فضایی تاریخ است. 

اعضای تیم آپولو 11 همگی فضانوردان با تجربه‌ای بودند که قبلا به فضا رفته بودند.

فرمانده نیل آرمسترانگ قبلا خلبان مأموریت جمینای 8 بود. جمینای 8 اولین مأموریتی بود که دو قسمت از سفینه در فضا به هم متصل می‌شدند. آرمسترانگ متولد 5 آگوست 1930 میلادی/ 14 مرداد 1309 شمسی در اوهایو، آمریکا بود. او در سن 38 سالگی اولین شهروندی بود که فرماندهی دو مأموریت فضایی آمریکا را به عهده داشت.

ادوین باز آلدرین در زمان مأموریت آپولو 11 39 ساله بود. او اولین فضانوردی است که مدرک دکترا داشت و به فضا سفر کرد. او متولد 20 ژانویه 1930 میلادی/ 30 دی 1308 شمسی در نیوجرسی، آمریکا است. در مأموریت جمینای 12، در نوامبر 1966 میلادی/ آبان 1345 شمسی، او سمت خلبانی داشت و یک پیاده‌روی 140 دقیقه‌ای را در فضا انجام داد تا نشان دهد که فضانوردان می‌توانند به راحتی در فضا در خارج از سفینه کار کنند. در مأموریت آپولو 11 او سمت خلبانی یکی از سفینه‌ها را داشت.

مایکل کالینز در زمان مأموریت آپولو 11 38 سال داشت. او متولد 31 اکتبر 1930 میلادی/ 9 آبان 1309 شمسی در ایتالیا بود و در مأموریت جمینای 10، در جولای 1966 میلادی/ تیر 1345 شمسی خلبان بود. در مأموریت آپولو 11 نیز او خلبان یکی از دو سفینه بود.

هدف  این ماموریت چه بود؟

آپولو 11 ماموریت ملی مهمی برای آمریکا بود. اولین و مهم‌ترین هدف آن این بود که یک تیم از فضانوردان بتوانند به ماه بروند و با سلامت کامل به زمین برگردند. آمریکا توانست با این مأموریت اتحاد جماهیر شوروی را در مسابقه‌ی فضایی شکست دهد. فضانوردان این ماموریت، از روز 16 جولای 1969 میلادی/ 25 تیر 1348 شمسی که آپولو11 پرتاب شد تا 24 جولای/ 2 مرداد همان سال که به زمین برگشت، هشت روز خارج از زمین زندگی کردند. تقریبا تمام جنبه‌های این مأموریت در تلویزیون در سراسر زمین پخش شد.

نشان مأموریت

مایکل کالینز نشان مأموریت آپولو 11 را طراحی کرد. او به دنبال طرحی بود که فرود صلح آمیز ایالات متحده آمریکا بر ماه را به خوبی نشان دهد. او از عقاب سر سفید که پرنده‌ی ملی آمریکاست استفاده کرد که شاخه‌ای از زیتون در چنگال‌هایش گرفته است. کالینز از زیتون به این خاطر استفاده کرد که نماد صلح است. در این نشان قسمتی از ماه و در پس‌زمینه‌ی طرح زمین دیده می‌شود که البته به اشتباه قسمت چپ زمین در سایه است. سایه می‌بایست در قسمت پایینی زمین باشد. دو دایره طلایی و آبی نیز در حاشیه این طرح دیده می‌شوند. آن‌ها از یازده به صورت عددی استفاده کردند تا انسان‌های غیر انگلیسی زبان نیز بتوانند آن را بفهمند. اسم این فضانوردان در نشان آپولو 11 نوشته نشد تا این نشان سمبل همه‌ی کسانی باشد که در موفقیت این مأموریت تلاش کردند. در سال 1971 میلادی/ 1350 شمسی که سکه‌ی آیزنهاور زده شد، نشان آپولو 11 بر روی این سکه دیده می‌شد.

از زمین تا ماه

برنامه‌ریزهای این مأموریت حدود دو سال سطح ماه را مطالعه کردند تا بتوانند بهترین مکان برای این فرود تاریخی را پیدا کنند. آن‌ها باکیفیت‌ترین عکس‌هایی را که در آن زمان از ماه موجود بود، بررسی کردند. تعداد دهانه‌ی کوه‌های ماه و تخته سنگ‌ها، صخره‌ها و تپه‌های سطح ماه را در هر منطقه درنظر گرفتند تا بتوانند بهترین مکان برای فرود فضانوردان را، با توجه به مقدار سوختی که سفینه درآن زمان دارد، پیدا کنند. این باعث شد که از سی گزینه احتمالی به سه مورد برسند.

آپولو 11 که به موشک ساترن 5 (Satrun 5) نصب شده بود در روز 16 جولای 1969 میلادی/ 25 تیر 1348 شمسی از زمین پرتاب شد و بعد از فرار از گرانش زمین از این موشک جدا شد. این فضاپیما سه بخش کلی داشت: سفینه‌ی خدمات، سفینه‌ی فرماندهی کلمبیا و سفینه‌ی ماه‌نشین عقاب. بعد از قرار‌گیری در مدار ماه، آرمسترانگ و آلدرین، در تاریخ 20 جولای/ 29 تیر، کالینز را در مدار ماه در قسمت فرماندهی کلمبیا تنها گذاشته و خودشان بوسیله‌ی سفینه‌ی ماه‌نشین عقاب در دریای آسایش (Sea of Tranquility) بر ماه فرود آمدند.دریای آسایش به خاطر صاف بودن سطحش برای فرود انتخاب شده بود. در دو ساعت اول، آرمسترانگ و آلدرین در سفینه‌ی ماه‌نشین ماندند، همه‌ی سیستم‌ها را بررسی کردند و غذا خوردند. با مشورت ناسا، آن‌ها تصمیم گرفتند که برنامه‌ی اولیه‌ی خودشان که یک استراحت 4 ساعته در سفینه بود را رها کنند و به سطح ماه بروند و جست و جوی خود را شروع کنند. یک دوربین فیلمبرداری را در پنل سفینه نصب کردند تا قدم گذاشتن آرمسترانگ بر سطح ماه را به صورت زنده در زمین پخش کنند. آرمسترانگ در 11:56 شب در تاریخ 20 جولای 1969 میلادی/ 29 تیر 1348 شمسی در حالی که از نردبان پایین می‌آمد جمله‌ی معروف خود را گفت: «این گامی کوچک برای انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است.»

آرمسترانگ سطح ماه را « نرم و پودرگونه» توصیف کرد و گفت که راه رفتن بر روی ماه آسان است. آلدرین بیست دقیقه بعد به او پیوست و در دو ساعتی که در ماه گردش کردند آرمسترانگ وظیفه‌ی ثبت وقایع را بر عهده داشت و عمده‌ی عکس‌های گرفته شده از آلدرین است. آن‌ها در مدتی که در سطح ماه بودند چندین آزمایش انجام دادند. نمونه‌‌ 23 کیلوگرمی از خاک و سنگ‌های ماه برداشتند که با خود به زمین آوردند و پرچم آمریکا را در ماه نصب کرند. دستگاهی برای بررسی بادهای خورشیدی‌ای که به ماه می‌رسند کار گذاشتند و صفحات بازتابگری بر روی ماه گذاشتند تا بتوانند فاصله‌ی دقیق زمین تا ماه را با کمک لیزر حساب کنند. آن‌ها لرزه‌سنج‌هایی را بر روی ماه کار گذاشتند که حتی بعد از رسیدن فضانوردان به زمین بتواند اطلاعات لرزش‌های سطح ماه را جمع‌آوری کند. آپلینک (uplink) آزمایش لرزه‌سنج تا 25 آگوست 1969 میلادی/ 3 شهریور 1348 شمسی با موفقیت کار کرد. داون لینک (downlink) آن تا 14 دسامبر 1969 میلادی/ 23 آذر 1348 شمسی کار کرد. آزمایش فاصله‌سنجی زمین تا ماه هنوز با موفقیت در حال کار کردن است.

آن‌ها هم‌چنین پلاکی را در ماه نصب کردند که حاوی این کلمات بود: «اینجا انسان‌هایی از زمین ایستاده‌اند که برای اولین بار، در جولای 1969 بعد از میلاد، توانسته‌اند بر روی ماه قدم بگذارند. ما با آرزوی صلح برای همه‌ی بشریت اینجا ایستاده‌ایم.» در تمام این مدت، آن‌ها ارتباط خودشان را با شهر هیوستون واقع در تگزاس قطع نکردند. آرمسترانگ و آلدرین بعد از 21 ساعت و 38 دقیقه بودن در سطح ماه به کمک ماه‌نشین عقاب به مدار ماه برگشتند و به کالینز پیوستند. سفینه‌ی ماه‌نشین عقاب دوباره به  سفینه‌ی فرماندهی کلمبیا وصل شد و این سه فضانورد سفر برگشت خود به زمین را شروع کردند.

در روز 24 جولای 1969 میلادی/ 2 مرداد 1348 شمسی، فضاوردان آپولو 11 در اقیانوس آرام در فاصله‌ی حدود 1400 کیلومتری از هاوایی به زمین برگشتند. آن‌ها از لحظه‌ی شروع سفر برگشت به زمین به مدت 21 روز در قرنطینه بودند که در این مدت آن‌ها و نمونه‌هایی که با خود به زمین آوردند برای داشتن بیماری‌هایی که ممکن بود در ماه گرفته باشند، چک شدند. این فضانوردان توانستند به هدفی که جان اف. کندی در سال 1961 میلادی/ 1340 شمسی گذاشته بود برسند.

Lunar Sample Laboratory Facility مهم‌ترین انبار برای سنگ‌هایی از ماه است که در مأموریت آپولو 11 به زمین آورده شدند. برای احتیاط یک نمونه کوچک‌تر از این سنگ‌ها در White Sands Test Facility نگهداری می‌شود. عمده‌ی این سنگ‌ها در نیتروژن نگهداری می‌شوند تا رطوبت آن‌ها را خراب نکند. انسان‌ها این سنگ‌ها را فقط به طور غیرمستقیم و با استفاده از ابزار خاص بررسی می‌کنند.

جشن‌ها

در 13 آگوست/ 22 مرداد همان سال، بعد از اتمام قرنطینه‌ی فضانوردان، در نیویورک و شیکاگو، جشن رژه‌ی نوار تیکر (ticker-tape parade) برای این سه فضانورد برگزار شد که حدود 6 میلیون شرکت کننده داشت. در عصر همان روز در لس آنجلس به مناسبت این مأموریت افتخارآمیز جشنی برگزار شد که تمام اعضای کنگره، فرمانداران، سفیران 83 کشور و قاضی ارشد ایالات متحده آن زمان در آن شرکت کردند. نیکسون، رئیس جمهور وقت آمریکا، و معاونش در این جشن به فضانوردان آپولو 11 نشان افتخار آزادی ریاست جمهوری اهدا کردند. همچنین این فضانوردان در یک تور 38 روزه به 22 کشور در سراسر جهان سفر کردند و با رهبران این کشورها ملاقات داشتند.

میراث آپولو 11

موفقیت آپولو 11 نشان دهنده‌ی برتری تکنولوژی آمریکا به اتحاد جماهیر شوروی بود و با موفقیت آپولو 11 آمریکا مسابقه‌ی فضایی را برد. این مأموریت علاوه بر ایجاد شور و هیجان زیاد بین مردم، باعث بوجود آمدن اعتراضات زیادی نیز شد. معترضان، آپولو 11 را نمادی از اختلاف طبقاتی در آمریکا می‌دانستند. اختلافات طبقاتی و همچنین نژاد‌پرستی سیستماتیک در آمریکا معترضان را آشفته کرده بود. آن‌ها می‌گفتند که چرا سرمایه‌ی زیادی که به آپولو 11 اختصاص داده شده بود، برای بهتر کردن زندگی انسان‌ها در زمین خرج نشده بود. گیلبرت اسکات هرون، شاعر و ترانه‌نویس آمریکایی، ترانه‌ی Whitey on the Moon را به همین دلیل نوشت که در آن به بی‌توجهی سیاستمداران به طبقات زیرین جامعه و وضع اسفناک زندگی آن‌ها پرداخت.

با موفقیت آپولو 11، اکثریت مردم آمریکا خواستار کاهش بودجه‌ی ناسا شدند. در آن زمان تورم زیادی در جامعه‌ی آمریکا وجود داشت و بزرگترین دستاورد فضایی از نظر عموم محقق شده بود و مردم خواستار این بودند که دولت توجه بیشتری به اقتصاد داشته باشد.

فضاپیما

فضاپیمای کلمبیا در یک تور به 49 مرکز ایالت آمریکا، از کلمبیا تا آلاسکا، رفت. در سال 1971 میلادی/ 1350 شمسی، این فضاپیما به موسسه‌ی اسمیتسونین منتقل شد و در موزه‌ ملی هوافضای اسمیتسونین (NASM) در واشینگتن دی. سی. به نماش گذاشته شد. به مدت چهل سال لباس فضانوردی آرمسترانگ و آلدرین در نمایشگاه Apollo to the Moon به نمایش گذاشته شده بودند تا این که در 3 دسامبر 2018 میلادی/ 12 آذر 1397 شمسی این نمایشگاه به طور دائمی بسته شد تا در سال 2022 میلادی/ 1400 شمسی نمایشگاه دیگری جای آن را بگیرد. در 11 جولای 2019 میلادی/ 20 تیر 1398 شمسی، به مناسبت 50 امین سالگرد مأموریت آپولو 11، از لباس آرمسترانگ در مراسم خاصی دوباره پرده‌برداری شد.

در مارچ 2012 میلادی/ اسفند 1390 شمسی، گروهی از محققان آمازون، که جف بزوس آن را تاسیس کرده است، موتورهای F-1 را پیدا کردند که مربوط به موشک ساترن 5 بودند که آپولو 11 را به فضا فرستاده بود. این موتورها در بستر اقیانوس اطلس پیدا شدند. محققین آمازون تکه‌هایی از دو موتور از پنج موتور را به زمین آوردند. در جولای 2013 میلادی/ تیر 1392 شمسی در زیر لایه‌های رسوب روی این موتورها شماره سریالی پیدا شد که ناسا تایید کرد که این موتورها مربوط به آپولو 11 بودند.

سئوالات متداول