مروری بر دستگاه‌های خاطره‌انگیزی که با تراشه‌های TI OMAP روانه بازار شدند

گاهی اوقات در دنیای فناوری از شرکت‌هایی صحبت می‌کنیم که از چرخه‌ی رقابت گوشی‌های هوشمند خارج شده‌اند؛ اما قطعه‌سازان نیز در این صنعت با مشکلاتی مواجه بوده‌اند. این روز‌ها بیشتر دستگاه‌های اندرویدی از تراشه‌های کوالکام و مدیاتک استفاده می‌کنند. علاوه‌براین، خط‌تولید تراشه‌های اگزینوس سامسونگ را داریم؛ اما پردازنده‌های این شرکت به‌ندرت به محصولات خارج از سامسونگ الکترونیکس راه پیدا می‌کنند. Unisoc نیز اخیراً در بازار تراشه‌سازان جایگاهی برای خود ایجاد کرده است و در این زمینه به موفقیت‌هایی رسیده است.

امروز قصد نداریم درباره‌ی هیچ‌کدام از شرکت‌های اشاره‌شده صحبت کنیم و درعوض می‌خواهیم یکی از تراشه‌سازان قدیمی‌تر را یادآوری کنیم که فعالیت‌های آن در زمینه ساخت تراشه‌های پردازشی تقریباً یک دهه قبل پایان یافت؛ Texas Instruments که آن را با عنوان TI می‌شناختیم.

شاید به‌خاطر نیاورید؛ اما در مقطعی تراشه‌های سری TI OMAP یا Open Multimedia Application Platform به‌عنوان مغز متفکر بسیاری از دستگاه‌های تأثیرگذار از‌جمله گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها و حتی ساعت‌های هوشمند استفاده می‌شد.

اجازه دهید ابتدا با برند افسانه‌ای نوکیا شروع کنیم. نوکیا N9 MeeGo از تراشه‌ی TI OMAP 3630، پردازنده‌ی ۴۵ نانومتری مجهز به هسته‌ی کورتکس A8 و یک پردازنده‌ی گرافیکی PowerVR SGX530، بهره می‌برد. این گوشی درمقایسه‌با پرچم‌داران دو هسته‌ای زمان خود، دستگاهی بسیار سریع محسوب بود.

نوکیا در برخی از بهترین گوشی‌های خود از تراشه‌های OMAP استفاده کرد. تاریخچه‌ی MeeGo و N9 به تبلت نوکیا ۷۷۰ برمی‌گردد؛ دستگاهی که از تراشه‌ی TI OMAP 1710 استفاده و سیستم‌عامل Maemo مبتنی‌بر لینوکس را اجرا می‌کرد.

پس‌از‌آن، نوکیا N800 در سال ۲۰۰۷ با تراشه‌ی TI OMAP 2420 و N810 با همان تراشه و صفحه‌کلید QWERTY کشویی عرضه شد. این سری از گوشی‌های نوکیا با عرضه‌ی مدل N900 با تراشه‌ی OMAP 3430 در سال ۲۰۰۹ به‌پایان رسید.

با بازگشت به سال ۲۰۰۴، نوکیا ۷۷۱۰ اولین دستگاه مجهز به نمایشگر لمسی نوکیا و تنها محصولی بود که سیمبین سری ۹۰ را اجرا می‌کرد و از تراشه‌ی TI OMAP 1510 بهره می‌برد. گوشی یادشده در زمان خود ظاهر جذاب و البته عجیبی داشت و کاربران بیشتر آن را در حالت افقی در دست می‌گرفتند تا به‌طور بهینه‌تر از مزایای نمایشگر بزرگ آن بهره ببرند. مرور وب روی این دستگاه به‌لطف صفحه‌نمایش نسبتاً بزرگش درمقایسه‌با سایر گوشی‌های آن زمان، برای بسیاری از کاربران لذت‌بخش بود.

نوکیا از مدل‌های مختلف تراشه‌های OMAP در بسیاری از دستگاه‌های سری N و E خود استفاده کرد. قدرت چندرسانه‌ای نوکیا N90 و N91 که از تراشه‌ی ۱۷۱۰ و یک میکرودرایو چهار یا هشت گیگابایتی بهره می‌بردند، بسیار جذاب بود. پس از این دو مدل نیز، N92 عرضه شد. نوکیا N82 نیز با تراشه‌ی OMAP 2420 مثل نوکیا N95 یکی از دستگاه‌های برتر مجهز به سیستم‌عامل سیمبین بود.

سری Communicator نوکیا در تلاش بود که در دهه‌ی ۲۰۰۰ با دستگاه‌هایی مثل نوکیا ۹۳۰۰ و ۹۵۰۰ و نوکیا E90 بازگشتی قدرتمند را برای این برند رقم بزند؛ اما شکست نوکیا N97 و N97 مینی به‌ طراحی Communicator پایان داد.

به‌هرحال، تراشه‌های Texas Instruments در دستگاه‌های تجاری دیگر نوکیا ازجمله E62 و E61 و E63 نیز استفاده شد.

تراشه‌های OMAP به‌عنوان پردازنده‌ای برای اجرای سیستم‌عامل‌های دیگر نیز به‌کار برده شد. TI OMAP 4460 با فرایند ۴۵ نانومتری و هسته‌های کورتکس A9 و پردازنده‌ی گرافیکی PowerVR SGX540 در گوشی هوشمند گلکسی نکسوس استفاده شد. این دستگاه یکی از گوشی‌های گوگل بود که سامسونگ آن را تولید می‌کرد.

برخی از انواع گلکسی اس سامسونگ نیز با تراشه‌های OMAP روانه‌ی بازار شدند. به‌عنوان مثال، گلکسی SL به‌جای اگزینوس ۳ (معروف به مرغ مگس‌خوار) به تراشه‌ی OMAP 3630 مجهز شد. علاوه‌براین، گلکسی اس ۲ (I9100G) نیز به‌جای تراشه‌ی اگزینوس با تراشه‌ی TI و مدل I9100 این گوشی با تراشه‌ی اگزینوس روانه‌ی بازار شد.

موتورولا دستگاه‌های اندرویدی زیادی با تراشه‌های TI OMAP تولید کرده است. برای مثال، می‌توان به DROID/MILESTONE اشاره کرد؛ دستگاهی اندرویدی که برای مقابله با آیفون طراحی شده بود. TI OMAP 4430 (شبیه به ۴۴۶۰) به‌اندازه‌ی کافی برای ARTIX 2 AT&T قدرتمند بود. همان‌طور‌که شاید به‌خاطر بیاورید، ATRIX شامل سری گوشی‌هایی بود که می‌توانستید آن‌ها را به داک لپ‌تاپ متصل و سپس در محیطی شبیه دسکتاپ با آن‌ها کار کنید؛ درست شبیه قابلیت DeX سامسونگ.

از نمونه‌های برجسته‌ی دیگر که موتورولا با تراشه‌های OMAP روانه‌ی بازار کرد، می‌توان به Motorola A1000 مبتنی‌بر سیمبین اشاره کرد. گوشی تاشو مبتنی‌بر ویندوز موبایل Motorola MPx220 که بدون نمایشگر لمسی عرضه شد، FlipOut با صفحه‌کلید QWERTY و گوشی مقاوم DEFY ازجمله محصولات دیگر موتورولا با تراشه‌های TI بود.

همان‌طورکه اشاره کردیم، برخی ساعت‌های هوشمند نیز با تراشه‌های TI OMAP روانه‌ی بازار شد. MOTOACTV یکی از این ساعت‌ها بود که با تمرکز بر ردیابی فعالیت‌های ورزشی و سیستم‌عامل اندروید ۲٫۳ عرضه شد. علاوه‌براین، موتو ۳۶۰ را داریم که اولین ساعت مجهز به Android Wear بود.

Palm Pre نیز مثل نوکیا N9 ازنظر رابط کاربری گوشی‌های هوشمند، یکی از دستگاه‌های تأثیرگذار بازار بود. Pre 2 نیز با تراشه‌ی OMAP عرضه شد؛ درحالی‌که Pixi با قیمتی ارزان‌تر از تراشه‌ی کوالکام بهره می‌برد.

سامسونگ i8910 Omnia HD در اواسط سال ۲۰۰۹ وارد بازار شد و اولین گوشی هوشمندی بود که امکان ضبط و پخش ویدئوهای 720p را ارائه می‌داد. Vivaz نیز اولین گوشی سونی اریکسون بود که از پردازنده‌ی TI استفاده می‌کرد و امکان ضبط ویدئوهای 720p را ارائه می‌داد. علاوه‌براین، Satio یکی از اولین گوشی‌های هوشمند مجهز به دوربین ۱۲ مگاپیکسلی بود که از تراشه‌ی OMAP بهره می‌برد.

تراشه‌های OMAP به‌خوبی با سیستم‌عامل‌های مختلف کار می‌کرد. همان‌طورکه گفتیم، این تراشه‌ها در دستگاه‌هایی با سیستم‌عامل لینوکس، سیمبین، ویندوز موبایل، webOS و اندروید استفاده شده است. علاوه‌براین، سیستم‌عامل تبلت بلک‌بری با Playbook این شرکت روی تراشه‌های OMAP اجرا می‌شد. این سیستم‌عامل به‌سرعت به بلک‌بری ۱۰ تبدیل شد؛ سیستم‌عاملی که به‌طور پیش‌فرض روی Z10 نصب شده بود.

ال‌جی Optimus 3D نیز جزو معدود گوشی‌های هوشمندی بود که با نمایشگر سه‌بعدی روانه‌ی بازار شد. این دستگاه از تراشه‌ی TI OMAP بهره می‌برد؛ درحالی‌که رقیب اصلی آن، یعنی HTC EVO 3D، از تراشه‌ی اسنپدراگون S3 استفاده می‌کرد. از دیگر محصولات ال‌جی که با تراشه‌های OMAP وارد بازار شد، می‌توان به Optimus Black P970 و پرادا ۳٫۰ اشاره کرد.

آمازون درسال ۲۰۰۷ تولید کتاب‌خوان‌های الکترونیکی را آغاز کرد تا به گسترش یکی از کسب‌وکارهای اصلی خود کمک کند. فراموش نکنید که آمازون فعالیتش را ابتدا به‌عنوان فروشگاه آنلاین کتاب آغاز کرد و سپس به ساخت تبلت‌های اندروید روی آورد تا علاوه‌بر بخش کتاب، کسب‌وکار اپلیکیشن‌ها و سرویس‌های پخش محتوای خود را نیز پوشش دهد. آمازون Kindle Fire با تراشه‌ی TI OMAP و پس‌از‌آن، Fire HD با تراشه‌ی OMAP به بازار عرضه شد.

تبلت B&N Nook Color نیز از تراشه‌ی OMAP بهره می‌برد و حتی Nook Simple Touch، از معدود تبلت‌های eInk‌، نیز از این تراشه استفاده می‌کرد. شایان ذکر است که تبلت‌های Kindle و Nook با Kabo Arc به‌شدت رقابت می‌کردند.

سرانجام Texas Instruments و تراشه‌های OMAP این شرکت چه شد؟ اواخر سال ۲۰۱۲ انتشار گزارشی را شاهد بودیم مبنی‌بر اینکه این شرکت به فعالیتش در حوزه‌ی گوشی‌های هوشمند پایان خواهد داد؛ اما TI این ادعا را رد کرد و گفت که سری OMAP 5 در راه است.

پس‌از‌آن، چند مدل تراشه از سری OMAP 5 با فرایند ۲۸ نانومتری و دو هسته‌ی کورتکس A15 و پردازنده‌ی گرافیکی PowerVR SGX544 معرفی شد؛ اما این تراشه‌ها غیر از DragonBox Pyra، نوعی کنسول بازی دستی‌، هرکز در گوشی یا تبلت هوشمند دیگری به‌کار گرفته نشد.

از دیدگاه شما کاربران دیتاسنتر من، کدام گوشی یا تبلت مجهز به TI OMAP جذاب‌تر بوده است؟